Skip to content

Na dobrą sprawę uznać by można, że plac Staromłyński jest – obok lądeckiego Rynku – drugim zabytkowym centrum miasta. Wystarczy wyliczyć budynek dawnej słodowni i browaru miejskiego z 1567 r., kościół – a w zasadzie jego zgliszcza – parafii ewangelickiej, sięgający korzeniami do roku 1848, stojący przed nim pomnik ku czci Marianny Orańskiej z 1866 r. i wreszcie dzisiejszy dom kultury z 1886 r.

Pierwsze, co rzuca się nam w oczy gdy idziemy po drugiej stronie rzeki, to bryła Centrum Kultury i Rekreacji. Obiekt oddano do użytku we wrześniu 1886 r., jako siedzibę Królewskiej Preparandy Nauczycielskiej, czyli seminarium nauczycielskiego. Spójrzcie w głąb podwórca, a dostrzeżecie jeszcze budynek niewielkiej sali gimnastycznej, który łączył się z dzisiejszym domem kultury nieistniejącym już boiskiem sportowym. W 1925 r. szkoła nauczycielska została zamknięta, nie zmieniła jednak edukacyjnego przeznaczenia, ponieważ działała tutaj tzw. realschule. Później – od połowy lat 30-tych zeszłego stulecia – notuje się mało chlubny okres życia tych murów: urzędowali w nich członkowie miejscowego zarządu przestępczej Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotników, mówiąc krótko NSDAP. Epoka powojennych dziejów budowli to ponownie okres wykorzystania jej jako szkoły, najpierw jako liceum ogólnokształcącego, a później szkoły podstawowej. Od roku 1961 rozpoczęła się natomiast historia jej kulturotwórczej roli w życiu społecznym gminy.

W dzisiejszym Centrum Kultury i Rekreacji, obok typowych form jego działalności, funkcjonuje również biuro Informacji Turystycznej i Biblioteka.